TOKYO CAMİİ CUMA HUTBESİ “VEDA HUTBESİ: ÇAĞLARI AŞAN NEBEVİ VASİYET“

Muhterem Müslümanlar!
Her yıl bayram sevincimize hacılarımızın dilinden dökülen “Lebbeyk Allahümme Lebbeyk” nidaları eşlik ederdi. Rabbimizden en yakın zamanda sağlık, afiyet ve emniyet içinde mübarek beldelere yeniden kavuşmayı, Kâbe’de tavaf edip, Mescid-i Nebevi’de huzura ermeyi diliyoruz.

Kıymetli Müslümanlar!
Geliniz! Kutsal topraklara olan hasretimizi bir nebze de olsa dindirmek için bugün Peygamberimizin Veda Haccı’nı hatırlayalım. Onun Veda Haccı esnasında okuduğu hutbelerde insanlığa miras bıraktığı çağlar üstü mesajlardan birkaçına burada kulak verelim.

Değerli Müminler!
Rahmet Peygamberi (s.a.s), Arafat’ta büyük bir kalabalığa seslenirken, Allah’a hamd ve sena ettikten sonra şöyle buyurmuştu:

“Ey insanlar! Biliniz ki Rabbiniz birdir, atanız da birdir. Hepiniz Âdem’densiniz, Âdem de topraktandır. Arap’ın Arap olmayana, Arap olmayanın Arap’a, beyazın siyaha, siyahın beyaza hiçbir üstünlüğü yoktur. Allah katında üstünlük ancak takva iledir.

Biliniz ki bu (Zilhicce) ayınızda, bu (Mekke) şehrinizde bu (Arefe) gününüz nasıl mukaddes ise kanlarınız, mallarınız ve ırzlarınız da aynı şekilde mukaddestir, dokunulmazdır.”
O gün Peygamberimiz, faizin her türlüsünü ve kan davalarını ayaklarının altına aldığını ilan etmiştir.

“Dikkat edin! Sizin kadınlar üzerinde hakkınız olduğu gibi onların da sizin üzerinizde hakları vardır.” buyurarak, asırlar önce kadının hakları, saygınlığı ve dokunulmazlığı konusunda Müslümanları uyarmıştır.

“Ey insanlar! Sözlerimi iyi dinleyin ve öğrenin. Müslüman Müslüman’ın kardeşidir. Bir Müslüman’ın malı, rızası olmadıkça diğer bir Müslüman’a helâl olmaz. Sakın zulmetmeyin… Ödünç alınan şeyler sahibine geri verilmelidir. Borçlar ödenmelidir. Kimin yanında bir emanet varsa onu sahibine iade etsin.”^[１]

“Ey müminler! Size iki şey bırakıyorum. Onlara sımsıkı sarıldığınız sürece yolunuzu asla şaşırmazsınız: Bunlar, Allah’ın Kitabı ve Peygamberinin sünnetidir.”^[２]

^[１] Müsned, VII, 307, 330, 376; Buhârî, Ḥac, 132, Meġāzî, 78; Müslim, Ḥac, 147.
^[２] Muvatta’, Kader, 3.